Stanęłam w kolejce po życie
kazali stać równo, w szeregu
brokatem błysnęły źrenice
ruszyła kolejka w pośpiechu

nawlekli materiał na gnaty
nakłuli, poszyli, wypchali
dziurawy, perlisty, cycaty
włos z kurzu na koniec utkali

czaszkę otwarli leciutko
nalali mazi olejnej
w klatkę włożyli serducho
waleczne, gorące, chwiejne

wypchnęli za próg błękitu
w bezkres, na oślep, samopas
czułam, że spadam ze szczytu
obraz wspomnienia mi przygasł
*
niestałym krokiem ruszyłam
nie znałam, gdzie iść mi dane
dziwna po głowie krążyła
lecz nie wiem jak to nazwane

z ziemi wzniosłam wzrok zawstydzony
na przestrzał spojrzałam dokoła
dostrzegłam plac mgłą otulony
czy żyć w tym wszechświecie podołam?

bestie przyszły, tropem zapachu
lęk przenikliwy mnie ogarnął
zmyję krwią woń mego strachu
rozszarpię potwory z pogardą!

pełne trzewia wypchane dziczą
mogę kroczyć dalej w świat obcy
nie boję się, gdy milczą – krzyczą
zostawię na ziemi swój odcisk

wędrując przez ląd nieznany
poznałam Ziemię i siebie
wiem już, co znaczy wygnany
tu rządziło bezkrólewie

byłam z innymi – współmiernie
każdy tu żył swoją miarą
wspólnie na świecie – odrębnie
Osobni jednak przetrwają.

___

17 kwietnia obchodzimy Międzynarodowy Dzień Paskudy!!!